Gdy Bóg wzywa, jakże nie odpowiedzieć na Jego głos.

Kilka lat po złożeniu pierwszych ślubów zaczęło rodzić się we mnie pragnienie wyjazdu na misje. Dojrzewało ono przez kilka lat. I dojrzało! W 1990 roku zostałam posłana przez Zgromadzenie na misje do Rwandy.

Nie sposób wyobrazić sobie jaka jest Afryka. Pomimo wcześniejszych poszukiwań, zdobytej wiedzy, przeczytanych lektur znalazłam się w innym świecie. Byłam urzeczona pięknem tego kraju oraz zadziwiona odmiennością kultury, sposobem wyrażania spostrzeżeń i poglądów, stylem i zachowaniami tamtejszych ludzi. Jednocześnie z każdym rokiem dostrzegałam to, co łączy wszystkie kultury; to, co jest ważne dla każdego człowieka, niezależnie od szerokości geograficznej. Potrzeba szacunku i uznania dla jego godności; pragnienie bycia kochanym i kochania innych. To ta ewangeliczna miłość sprawia, ze jesteśmy zdolni i gotowi pokonać lęki, obawy, różnice – po to, by dzielić z innymi Dobrą Nowinę Ewangelii.

Pierwszym moim apostolstwem była katecheza w szkole średniej w Ndera, blisko naszej wspólnoty w Masaka. A w rok później została mi powierzona formacja nowicjuszek. Uczyłam się bycia formatorką poprzez udział w sesjach dla formatorów organizowanych przez Ojców Białych i Siostry Świętego Krzyża. Dużą pomoc ofiarowali mi także nasi Bracia – Księża Pallotyni: ks. Stanisław Stawicki, ks. Jerzy Kożuch, ks. Zenon Bazan. Dane mi było zrozumieć szybko, że aby formować innych, najpierw trzeba nade wszystko podjąć wysiłki formacji samej siebie.

Wstępna formacja pallotyńska od początku była organizowana i prowadzona RAZEM. Nowicjusze i nowicjuszki pallotyńscy studiowali razem duchowość pallotyńską i historię fundacji Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego oraz przeżywali razem święta pallotyńskie, które poprzedzane były dniami skupienia. W centrum była wspólna Eucharystia, adoracja i modlitwa. Ten model formacji był zamierzony i odczytywany w duchu charyzmatu Założyciela. Był realizowany w głębokim przekonaniu, że taka formacja przygotowuje kandydatów i kandydatki do przyszłej współpracy, która jest sercem pallotyńskiego charyzmatu. To był charakterystyczny rys, który wyróżniał rodzinę pallotyńską na tle tamtejszego Kościoła. Zauważali i cenili to inni, w tym także biskupi.